Η μυωπία της Δύσης

Του ΣΕΡΤΖΙΟ ΡΟΜΑΝΟ

Οταν η Χαμάς, στις παλαιστινιακές εκλογές του Ιανουαρίου 2006, νίκησε τη Φάταχ και κατέκτησε τις 74 από τις 132 έδρες του Νομοθετικού Συμβουλίου, οι διεθνείς παρατηρητές υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν ότι η ψήφος δεν ήταν το αποτέλεσμα νοθείας και χειραγώγησης. Αλλά τα μέλη του «κουαρτέτου» (ΟΗΕ, Ρωσία, ΗΠΑ και Ευρ. Ενωση) διέκοψαν την παροχή βοήθειας στην Παλαιστινιακή Αρχή και διακήρυξαν ότι θα ξανάρχιζαν να προσφέρουν οικονομική βοήθεια μόνον όταν η Χαμάς θα είχε αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ και θα είχε απαρνηθεί τη χρήση βίας.

*Από τότε η Ευρωπαϊκή Ενωση συνέχιζε να εξασφαλίζει μιαν ορισμένη βοήθεια αλλά μόνον για τον πληθυσμό, μέσα από έναν ειδικό «μηχανισμό», που αποκαλείται «Προσωρινός Διεθνής Μηχανισμός».

Αυτή η απόφαση είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί κατά τα 2/3 ο προϋπολογισμός της Παλαιστινιακής Αρχής, μετέτρεψε 160.000 δημόσιους υπαλλήλους (μεταξύ των οποίων πολλά μέλη των υπηρεσιών ασφαλείας) σε ισάριθμους ανασφαλείς εργαζόμενους και κατέστησε εξαιρετικά δύσκολη τη διαχείριση σχολείων και νοσοκομείων. Το Ισραήλ, από τη μεριά του, έπαψε να αποδίδει στην Παλαιστινιακή Αρχή τους τελωνειακούς δασμούς για τις παλαιστινιακές εισαγωγές.

*Ορισμένες μουσουλμανικές χώρες (μεταξύ των οποίων το Ιράν και η Σαουδική Αραβία) προσπάθησαν να δώσουν μιαν οικονομική βοήθεια, αλλά το χρήμα συχνά μπλοκαρίστηκε, επειδή «θα μπορούσε να τροφοδοτήσει τα δίκτυα της τρομοκρατίας». Αυτές οι κυρώσεις είχαν καταστροφικές συνέπειες για το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού.

Σύμφωνα με έναν εκπρόσωπο της Oxfam (της Oxford Commitee for Famine and Relief, που έχει δημιουργηθεί το 1942), πάνω από ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι ζουν σήμερα με μισό δολάριο τη μέρα.

*Υπάρχει έπειτα ένας δημογραφικός παράγοντας που περιγράφεται από έναν γερμανό μελετητή του πανεπιστημίου της Βρέμης, τον Γκούναρ Χάινζον, σε ένα άρθρο του που δημοσιεύθηκε στους «Financial Times» της 14ης Ιουνίου. Χάρη στο ποσοστό αύξησης του αραβικού πληθυσμού, η Γάζα πέρασε από τους 240.000 κατοίκους του 1950 στο ενάμισι εκατομμύριο.

Ενώ το 2005 τα παιδιά των Ισραηλινών κάτω των 15 ετών ήταν 640.000, τα παιδιά Αράβων του ίδιου ηλικιακού τόξου ήταν 1.100.000.

Με μια πολύ υποβλητική σύγκριση ο Χάινζον παρατηρεί ότι ο πληθυσμός των Ηνωμένων Πολιτειών, αν το ποσοστό δημογραφικής ανάπτυξης ήταν όμοιο με εκείνο της Γάζας, θα αριθμούσε σήμερα 945 εκατομμύρια κατοίκους και 120 εκατομμύρια νέους στην ηλικιακή φάση -μεταξύ 15 και 29 ετών- στην οποία τα φιλοπόλεμα πνεύματα εκδηλώνονται με μεγαλύτερη συχνότητα. Θα κατόρθωναν να τα ελέγξουν;

*Σε αυτούς τους οικονομικούς και δημογραφικούς συλλογισμούς χρειάζεται να προσθέσουμε έναν πολιτικό παράγοντα. Η Χαμάς και η Φάταχ (η οργάνωση που δημιουργήθηκε από τον Αραφάτ και που καθοδηγείται τώρα από τον παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούτ Αμπάς, γνωστό και με το όνομα Αμπού Μάζεν) ήταν πάντοτε εχθρικά κόμματα. Ο αποκλεισμός που αποφάσισαν το «κουαρτέτο» και το Ισραήλ ενθάρρυνε τον Αμπάς να αποφασίσει να αναμετρηθεί με τη Χαμάς. Ηλπιζε ότι οι ισλαμιστές, αν στριμώχνονταν, θα του παραχωρούσαν τον έλεγχο των δυνάμεων ασφαλείας και δεν κατανόησε ότι έτσι γινόταν στα μάτια πολλών Παλαιστινίων συνένοχος του Ισραήλ και των συμμάχων του στη Δύση.

*Μια χώρα που πεινάει, ένοπλοι στρατιώτες και αστυνομικοί που δεν έχουν καμία οικονομική ασφάλεια και ένα πλήθος νέων χωρίς μέλλον, έτοιμων να αρπάξουν τα όπλα της απελπισίας: ιδού τα συστατικά του παλαιστινιακού εμφυλίου πολέμου. Δεν έπρεπε να νιώθουν έκπληξη οι κυβερνήσεις που, με τις μυωπικές οικονομικές κυρώσεις τους, έριξαν λάδι στη φωτιά.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/07/2007