Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ Η ΚΟΡΗ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟ ΚΑΜΙΚΑΖΙ.
Ο δυτικός κόσμος σήμερα είναι μολυσμένος με τον φόβο του Ισλάμ, τον φόβο των παιδιών που φέρνει στον κόσμο η κάθε μουσουλμάνα
Ο δυτικός κόσμος σήμερα είναι μολυσμένος με τον φόβο του Ισλάμ, τον φόβο των παιδιών που φέρνει στον κόσμο η κάθε μουσουλμάνα
«Ο θάνατος οποιουδήποτε παιδιού ισοδυναμεί με τον θάνατο του κόσμου όλου»
Ισραηλινοί κατά του πολέμου και της κατοχής
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Χρήστος Μιχαηλίδης
Θα σας καλοδεχτούν εκεί κάτω, παιδιά μου. Κανείς δεν θα σας πειράξει, επειδή ξεκινήσατε μια μέρα αμέριμνα να πάτε στα σχολεία σας ή επειδή φορέσατε μαντίλα στο κεφάλι ή απλώς επειδή έτυχε να ζείτε σε κάποιο επικίνδυνο μέρος. Αναπαυθείτε εν ειρήνη. Ολοι εκεί κάτω, στον υπόγειό σας κόσμο, είστε ισάξιοι. Εκεί, τα παιδιά της Παλαιστίνης κατοικείτε δίπλα-δίπλα με τα παιδιά του Ισραήλ. Θύματα και θύτες μαζί. Εκείνοι που σκοτωθήκατε, και εκείνοι που σκοτώσατε - εξαπατημένα θύματα και εσείς, οι τελευταίοι.
Ο θάνατός σας δεν έφερε ειρήνη. Ο κόσμος εξακολουθεί να ζει ωσάν να μη χύθηκε ποτέ τόσο αίμα. Το δικό σας αίμα. Γιατί οι ηγέτες, βλέπετε, αυτής της Γης, συνεχίζουν να παίζουν τα δολοφονικά τους παιχνίδια, χρησιμοποιώντας εσάς ως τα ζάρια και τα πιόνια τους, αλλά και το δικό μας πένθος ως καύσιμο για τις δολοφονικές τους μηχανές.
Τα παιδιά, κυρίες και κύριοι, είναι πάντα "αφηρημένες έννοιες", βλέπετε, για τους στρατηγούς. Και το πένθος των απλών ανθρώπων, πολιτικό εργαλείο στα βρώμικά τους χέρια. Ζώντας χρόνια τώρα και στις δύο πλευρές, σε εκείνη των θυμάτων και σε εκείνη των δολοφόνων, ασταμάτητα αναρωτιέμαι ποια είναι τα μέσα εκείνα με τα οποία καλά παιδιά από το Ισραήλ μετατρέπονται άξαφνα σε δολοφονικά τέρατα; Με ποιον τρόπο τούς δηλητηριάζουν τα μυαλά ώστε να σκοτώνουν, να βασανίζουν και να εξευτελίζουν άλλα παιδιά, τους γονείς και τους παππούδες τους, αλλά και να θυσιάζουν τη δική τους ζωή προς χάριν του παραλογισμού και της μεγαλομανίας εκείνων που τους κυβερνούν;
Η ρατσιστική εκπαίδευση
Κατά βάθος, ούτε ο ισλαμισμός, ούτε ο ιουδαϊσμός, ούτε καμία άλλη θρησκεία ευθύνεται για τους φόνους και τον τρόμο. Φταίνε η ρατσιστική εκπαίδευση, όπως κι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, καθώς επίσης και το ισραηλινό, αδίστακτο καθεστώς κατοχής. Οι γυναίκες και τα παιδιά, που σήμερα υποφέρουν περισσότερο από τη βία της Δύσης, είναι οι μουσουλμάνες και τα παιδιά τους. Αλλά πάλι, ο ρατσισμός έχει τους τρόπους του, και το φταίξιμο για τα βάσανά τους επιρρίπτεται μόνο στο γεγονός ότι είναι μουσουλμάνοι.
Ο δυτικός κόσμος σήμερα είναι μολυσμένος με τον φόβο του Ισλάμ, τον φόβο των παιδιών που φέρνει στον κόσμο η κάθε μουσουλμάνα. Η μεγάλη Γαλλία της "ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης" (liberte, egalite, fraternite) φοβάται τα μικρά κοριτσάκια που φοράνε μαντίλες στα κεφάλια τους. Οι Εβραίοι του Ισραήλ, σε κάθε δημόσια ομιλία τους, σε κάθε σχολικό τους βιβλίο, αποκαλούν "δημογραφικό εφιάλτη", και "εχθρό εκ των έσω", κάθε Αραβα πολίτη του Ισραήλ. Οσο για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες που ζουν υπό κατοχή, τα βιβλία Ιστορίας στα σχολεία των Εβραίων τούς περιγράφουν ως "πρόβλημα υπό επίλυση". Κι όμως, ξέχασαν φαίνεται ότι πριν από κάποια χρόνια και εκείνοι, οι Εβραίοι, θεωρούνταν, από κάποιους άλλους, το ίδιο πράγμα: "πρόβλημα υπό επίλυση".
Ωστόσο, εκείνοι που καταστρέφουν τον κόσμο σήμερα δεν είναι μουσουλμάνοι. Εκείνοι που χρησιμοποιούν τα πιο εξελιγμένα πολεμικά όπλα για να σκοτώσουν χιλιάδες αθώους πολίτες, δεν είναι μουσουλμάνοι. Είναι χριστιανοί και εβραίοι. Παρ' όλα αυτά, άνθρωποι που ανήκουν στον λεγόμενο "χριστιανο-ιουδαϊκό πολιτισμό", άνθρωποι που υποστηρίζουν τα αμερικανο-βρετανο-ισραηλινά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, άνθρωποι που στέλνουν τα παιδιά τους να πολεμήσουν σ' αυτούς τους αδίστακτους και άχρηστους πολέμους, στο όνομα της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας (που στην ουσία είναι απλώς συνώνυμα της απληστίας και της μεγαλομανίας τους!), τολμούν να αποκαλούν τους εαυτούς τους "διαφωτισμένους" και να επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες σε κάποια υποτιθέμενη "σύγκρουση πολιτισμών".
Αυτή, κυρίες και κύριοι, είναι η στάση που επιτρέπει σε Αμερικανούς στρατιώτες να βιάζουν, να βασανίζουν και να δολοφονούν μουσουλμάνους -άνδρες, γυναίκες και παιδιά- κατά χιλιάδες. Είναι αυτή η "λογική" που επιτρέπει σε Ισραηλινούς στρατιώτες να διατάσσουν Παλαιστίνιες γυναίκες να γδύνονται μπροστά στα παιδιά τους, για να τους κάνουν σωματικό έλεγχο για λόγους ασφαλείας. Αυτή η θέση που σας περιέγραψα μόλις τώρα, είναι που επιτρέπει σε διευθυντές φυλακών να κρατούν κόσμο σε ανθυγιεινές, απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς καθαρό νερό, χωρίς ένα στρώμα της προκοπής για να ξαπλώσουν, και πολλές φορές, όσον αφορά τις μανάδες, χώρια από τα νεογέννητα μωρά τους, να μην μπορούν ούτε να τα θηλάσουν.
Εν ονόματι της θεωρίας που λέει "να μοιάσετε σε μας - να γίνετε δημοκρατικοί σαν και μας", φράσσουν τον δρόμο των παιδιών προς την Παιδεία, κλέβουν τη Γη και τις περιουσίες από εργαζόμενους ανθρώπους, καταστρέφουν τα χωράφια και τα πηγάδια τους, ξεριζώνουν τα δέντρα τους.
Οι γυναίκες από την Παλαιστίνη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι μητέρες, όπως και εγώ. Και όταν χάνουν παιδί, ακόμα και εάν είναι ένα από δώδεκα, ο πόνος τους είναι ίδιος με τον δικό μου. Εκτός του ότι χάνουν, όμως, τα παιδιά τους, χάνουν και τα σπίτια τους, τα λίγα απαραίτητα για το προς το ζην αγαθά τους, και το ίδιο τους το μέλλον. Ο κόσμος, δυστυχώς, δεν ανταποκρίνεται στον πόνο τους, δεν διεκδικεί την τιμωρία των βασανιστών ή δολοφόνων τους. Η τιμή και η περηφάνια αυτών των γυναικών έχει θρυμματιστεί. Η ταυτότητά τους έχει και αυτή γίνει κομμάτια, η κραυγή τους δεν ακούγεται πια, η πίστη και τα έθιμά τους, ο τρόπος της ζωής τους επί αιώνες τώρα γίνονται αντικείμενα χλευασμού και απαξίωσης.
«Αληθινοί στρατιώτες»
Οι Ισραηλινοί στρατιώτες μπορεί να μην έχουν δει ούτε έναν Αραβα πρόσωπο με πρόσωπο έως την ημέρα που θα καταταγούν. Και όμως, επί 12 χρόνια στα σχολεία τους μαθαίνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι παρά πρωτόγονοι, που γεννούν παιδιά με τη σέσουλα ώστε να τα βγάλουν αύριο στους δρόμους και να πετάνε πέτρες "στους ειρηνόφιλους στρατιώτες μας", αγράμματοι, διότι "δεν λαμβάνουν τη δική μας μόρφωση", άξεστοι και βρώμικοι, "γιατί δεν έχουν την ίδια με μας αντίληψη του σαβουάρ βίβρ", ντύνονται διαφορετικά και σκεπάζουν τα κεφάλια τους με μαντίλες.
Ο επιστήμονας Ρίτσαρντ Ντόκινς (Richard Dawkins) ήταν ο πρώτος που μίλησε για τους ιούς που μολύνουν τον εγκέφαλο των ανθρώπων, τη σκέψη τους. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν ανοσία στα μικρόβια αυτά. Αντιθέτως, πολύ πιο εύκολα προσβάλλονται. Τα δικά μας παιδιά προσβάλλονται από αυτόν τον εγκεφαλικό ιό σχεδόν από την ημέρα που γεννιούνται. Ετσι, φτάνοντας στην εφηβική ηλικία, είναι κιόλας έτοιμα να γίνουν "αληθινοί στρατιώτες". Δηλαδή, να σκοτώσουν.
Ακούστε την εισαγωγή από μια εργασία που έγραψε ο Ταλ Σελά, ένας φοιτητής μου στο πανεπιστήμιο:
"Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997 βρέθηκα στον Λίβανο, σε μια αποστολή σωτηρίας, όπως ονομάστηκε. Ολοι οι φίλοι μου συμμετείχαν στη μάχη που δόθηκε και στην οποία 12 στρατιώτες μας σκοτώθηκαν. Λίγες μέρες μετά, και αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ, άρχισα να νιώθω ευτυχία που γλίτωσα, που ζούσα ακόμα. Υστερα από περίπου έναν χρόνο, όμως, περιέπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Ημουν μονίμως λυπημένος και κακόκεφος. Αποφάσισα να δω έναν ψυχολόγο. Υστερα από μερικές συνεδρίες, μπόρεσα να μαζέψω κάποια από τα κομμάτια μου και άρχισα να ανακτώ δυνάμεις, ψυχικές και σωματικές. Μπόρεσα σιγά-σιγά να αναδιοργανώσω τις σκέψεις μου. Και συνειδητοποίησα τότε πως η πνευματική κρίση που έπαθα, ήταν, στην ουσία, ηθική κρίση. Μια κρίση συνείδησης. Αισθάνθηκα ενόχληση, ντροπή και οργή. Πώς μπόρεσα να είμαι τόσο αφελής, και να αφήσω τον εαυτό μου να γίνει όργανο οποιουδήποτε; Πώς μπόρεσα εγώ, ένας άνθρωπος που πιστεύει βαθιά στην ειρήνη, να αφήσω τον εαυτό μου να εκτεθεί σε μια τέτοια βάρβαρη εμπειρία, παρά τη θέλησή μου;".
Αυτό είναι το σύστημα που υπαγορεύει τη σχέση μεταξύ των Παλαιστινίων και ημών. Ενα σύστημα που, μέσω των γονιών, των δασκάλων και των πολιτικών ηγετών, μολύνει τα μυαλά των παιδιών μας, και τα κάνει, αντί να επιδιώκουν την ειρηνική και αρμονική συνύπαρξη με τους γείτονές τους, να τους σκοτώνουν, να τους ταπεινώνουν και να καταστρέφουν τα σχολεία, τις βιβλιοθήκες και τα νοσοκομεία τους. Είναι το σύστημα που έχει πείσει αυτά τα ευάλωτα παιδικά μυαλά ότι η δολοφονία που διαπράττουν, έχει νομική υπόσταση και εύηχες εξηγήσεις, όπως "εκκαθάριση", "τιμωρία", "επιχείρηση", "αποστολή", και άλλα παρόμοια.
Τα μικρόβια του μυαλού
Παρ' όλο που μιλώ σήμερα για τα αγόρια από το Ισραήλ, έχω να σας πω ότι δεν είναι μόνο ισραηλινή υπόθεση αυτή της "εγκεφαλικής μόλυνσης". Ο 7χρονος ανιψιός μου, ο Ντορόνι, που ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήρθε στο σπίτι μια μέρα και μου ανακοίνωσε ότι θέλει να γίνει στρατιώτης για να πάει να πολεμήσει στο Ιράκ και έτσι να σώσει, λέει, την Αμερική. Πόσα παιδιά, αλήθεια, δεν σκέφτονται με αυτόν τον ανόητο τρόπο; Και πόσα δεν πραγματοποίησαν την επιθυμία τους, πηγαίνοντας στο Ιράκ και πεθαίνοντας εκεί, με ύστατη φράση στα χείλη τους εκείνη που λέει "Ο Θεός να σώζει την Αμερική"; Πώς θα σβήσουμε, άραγε, από τα μυαλά των παιδιών μας αυτά τα φονικά δηλητήρια;
Ολοι μας υποφέρουμε πολύ εξαιτίας αυτών των ταμπελών, αλλά μόνον εκείνοι που γνώρισαν τον θάνατο εξαιτίας τους, συνειδητοποιήσαμε, και τώρα πια ξέρουμε, ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγείς από αυτές τις ταμπέλες είναι να τις αρνηθείς. "Οχι, ευχαριστώ", να λες. "Δεν θα με βαφτίσετε εσείς, ούτε χριστιανό, ούτε μωαμεθανό. Ούτε ειρηνόφιλο. Ούτε έξυπνο. Ούτε διαλεκτό. Θα αποφασίσω μόνος μου τι είμαι και δεν θα το κάνω βούκινο". Ο μόνος τρόπος για να κατανικήσει κάποιος τα ψεύτικα συστήματα των αξιών είναι να τα εκθέσει. Τα μικρόβια του μυαλού καταπολεμώνται μόνον εάν αυξηθούν οι φωνές σαν του Ταλ ή άλλων Ισραηλινών διαφωνούντων, όπως είναι εκείνοι που ανήκουν στην οργάνωση "Μαχητές για την Ειρήνη".
Τα περισσότερα από τα παιδιά μας, των οποίων τα μυαλά έχουν ήδη μολυνθεί, δεν πρόκειται να απαλλαγούν από αυτόν τον φοβερό ιό παρά μόνον όταν αναπαυθούν οριστικά στο υπόγειο βασίλειο των νεκρών παιδιών, που δυστυχώς συνεχώς μεγαλώνει. Μόνον εκεί θα καταλάβουν ότι δεν έχει τελικά καμία σημασία εάν το κεφάλι τους ήταν ασκέπαστο ή όχι μέσα σε μια συναγωγή, σε μια εκκλησία ή σε ένα τέμενος ή εάν ήπιαν μια ζεστή σοκολάτα μετά την ωραία πίτσα τους, λίγο πριν ανατιναχθούν από κάποιον που ούτε έφαγε, ούτε ήπιε.
Ισραηλινές, Αμερικανίδες, Εγγλέζες και Ιταλίδες μητέρες ανατρέφουν τα παιδιά τους με όλη την αγάπη και τη φροντίδα που μπορούν, μόνο για να τα θυσιάσουν στο τέλος στον "θεό του θανάτου", ωσάν η μήτρα τους να είναι ένα εθνικό ή και διεθνές ακόμα "περιουσιακό στοιχείο", ενώ την ίδια στιγμή οι πατεράδες ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να υπηρετούν με περηφάνια στρατούς που τάχα φροντίζουν μόνο για την άμυνα της χώρας, για τη δημοκρατία ή την ειρήνη της ανθρωπότητας.
Και όταν αυτά τα παιδιά πεθάνουν προς όφελος και κέρδος κάποιων άλλων, και σίγουρα όχι της πατρίδας, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες, όπως διδάχτηκαν, τα κηδεύουν με ταπεινότητα και περηφάνια, βάζουν τις φωτογραφίες τους πάνω από το τζάκι και ψιθυρίζουν αναστενάζοντας: "κοίτα τι όμορφος που είναι με τη στολή"!
Ηρθε, νομίζω, η στιγμή να πούμε σε όλους αυτούς τους πονεμένους γονείς, αλλά και σε εκείνους που σίγουρα θα βρεθούν στη θέση που είμαστε εμείς σήμερα, ότι οι στρατιωτικές στολές, τα αξιώματα και τα μετάλλια δεν έχουν καμία ομορφιά -μόνον ασχήμια. Να τους πούμε ότι η ταπεινότητα και περηφάνια τους είναι άστοχη.
Είναι καιρός να πούμε στους ανά τον κόσμο Εβραίους ότι ο μόνος τρόπος για να αποθαρρύνουμε τον αντι-σημιτισμό είναι καταδικάζοντας τη μόνη κυβέρνηση στον κόσμο που στέλνει νεαρά αγόρια και κορίτσια σε σίγουρο θάνατο, και που τιμωρεί σε σημείο γενοκτονίας ένα ολόκληρο σημιτικό έθνος. Είναι καιρός να τους εξηγήσουμε ότι η κυβέρνηση αυτή είναι η κυβέρνηση του Ισραήλ, και ότι αυτή -μαζί με τις ενέργειες του ισραηλινού στρατού- και όχι κάποιο αρχέγονο μίσος για την εβραϊκή φυλή, είναι ο λόγος της εφεύρεσης ενός νέου συμβόλου που βλέπουμε συχνά τελευταία στις φιλο-παλαιστινιακές διαδηλώσεις, όπου το αστέρι του Δαβίδ έχει εξισωθεί με τη χιτλερική σβάστικα.
Αύριο είναι η Γιομ Κιπούρ (Yom Kippur, εορτάζεται τον Σεπτέμβριο με Οκτώβριο), η πιο ιερή ημέρα των Εβραίων. Αυτήν την ημέρα, ζητάμε συγχώρεση. Θα ήθελα να αποστηθίσω μια στροφή από ποίημα του Χανόχ Λεβίν (Hanoch Levin, 1943 - 1999), ενός από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς του Ισραήλ, κατά τη δεκαετία του '70:
"Πάτερ Ημών, όταν σταθείς πάνω στον τάφο μου
γηραιός και κουρασμένος και πολύ μόνος,
Και ιδείς πως θα με θάψουν στο χώμα...
Ζήτα μου να συγχωρέσω εσένα, πατέρα μου".
Ολοι πρέπει να ζητήσουμε συγχώρεση από τα παιδιά μας. Συγγνώμη, να τους πούμε, που δεν αγωνιστήκαμε όσο έπρεπε για να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, που δεν αρνηθήκαμε τους φονικούς εγκεφαλικούς ιούς, πριν τους φυτέψουν οι διάφοροι μέσα στα κεφάλια τους, να πούμε "όχι, τα δικά μας παιδιά δεν θα φοιτήσουν στα σχολεία σας, δεν θα πάνε στον στρατό σας, δεν θα τραγουδήσουν τους ύμνους σας". Να κοιτάξουμε τα αθώα, έκπληκτα, προδομένα προσωπάκια τους, και να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας: γιατί αυτή η γραμμούλα αίματος να σκίζει έτσι το πέταλο του τόσο τρυφερού μάγουλου του παιδιού μου;».
| |
Ποια είναι η Ελχανάν
Ισραηλινοί σπάνε την σιωπή τους
Φωνές αντίστασης στον παραλογισμό
Κάποιοι Ισραηλινοί επιμένουν να μη θεωρούν «τεχνικό λάθος» τη σφαγή 19 αμάχων, μεταξύ των οποίων και οκτώ παιδιά, στην Μπέιτ Χανούν της Γάζας και συνεχίζουν τον αγώνα για την αφύπνιση συνειδήσεων, για να δοθεί ένα τέλος στον παραλογισμό της κατοχής και του πολέμου. Πόσω μάλλον που ο ισραηλινός στρατός ετοιμάζεται για νέες περιπέτειες...
Οπως ο γνωστός αρθρογράφος της εφημερίδας «Χάαρετς», Γκιντεόν Λέβι, που δεν δίστασε για μία ακόμη φορά (12/11/2006) να κατακεραυνώσει τους συμπατριώτες του για την απάθεια που δείχνουν μπροστά σε όσα συμβαίνουν λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους.
«Κανείς δεν είναι ένοχος στο Ισραήλ. Ποτέ κανείς δεν έφταιγε στο Ισραήλ. Ο πρωθυπουργός, που είναι υπεύθυνος για την κτηνώδη πολιτική απέναντι στους Παλαιστινίους, ο υπουργός Αμυνας, που γνώριζε και ενέκρινε τους βομβαρδισμούς, ο επικεφαλής του στρατού, ο επικεφαλής της διοίκησης και ο επικεφαλής της μονάδας που έδωσε την εντολή για τον βομβαρδισμό - κανείς δεν είναι ένοχος», έγραφε την επαύριο της σφαγής στην Μπέιτ Χανούν ο Λέβι.
Οι ακτιβιστές
Συγγραφείς, όπως ο Νταβίντ Γκρόσμαν, που χρειάστηκε να χάσει το παιδί του είπε, στην επέτειο από τα 11 χρόνια της δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Γιτσχάχ Ράμπιν («Χάαρετς», 06/11/2006): «Δεν είναι εύκολο να κοιτάξουμε τον εαυτό μας φέτος. Εγινε ένας πόλεμος στον οποίο το Ισραήλ έσφιξε τους στρατιωτικούς του μύες, αλλά και που ανέδειξε το πόσο εύθραυστο είναι. Ανακαλύψαμε τελικά ότι η στρατιωτική μας υπεροχή δεν μπορεί να αποτελεί τη μόνη εγγύηση για την ύπαρξή μας. Πρωτίστως, ανακαλύψαμε ότι η κρίση που ζει το Ισραήλ είναι πολύ βαθύτερη απ' ό,τι φοβόμασταν, σχεδόν από κάθε άποψη».
Μια κρίση που οδηγεί την ισραηλινή κοινωνία, απ' ό,τι φαίνεται, στην εκβαρβάρωση και τελικά στη φασιστοποίησή της. Στο να θυσιάζει τα καλύτερά της παιδιά σε τσεκ πόιντ, ταπεινώνοντας υπό την απειλή των όπλων φτωχούς Παλαιστινίους, που δεν ζητούν τίποτα περισσότερο από δουλειά και ελευθερία. Που αναγκάζει νεαρά παιδιά να ξεφτιλίζουν γριές μανάδες, να βομβαρδίζουν και να γκρεμίζουν σπίτια, να μιλούν για σκορ «12-0» - πρόσφατα, ο αρθρογράφος Γκιντεόν Λέβι αποκάλυψε ότι ο διοικητής μιας μονάδας επαίνεσε τους στρατιώτες του για τη δολοφονία 12 Παλαιστινίων, λέγοντας: «Κερδίσαμε με 12-0»!
Η κυβέρνηση του «κεντρώου» Ολμερτ, με την ανοχή του «αριστερού» Εργατικού Κόμματος και των άλλοτε ακτιβιστών του κινήματος «Ειρήνη Τώρα», έφθασε να κάνει μέλος της κυβέρνησης τον φασίστα (χωρίς εισαγωγικά) Αβιγκντόρ Λίμπερμαν. Τον άνθρωπο που μιλά ανοικτά για εκτοπισμό των Αράβων (Παλαιστινίων) πολιτών του Ισραήλ, «τοποθετώντας έναν εθισμένο πυρομανή ως διευθυντή του πυροσβεστικού σώματος», όπως χαρακτηριστικά είπε στην προαναφερθείσα ομιλία του ο συγγραφέας Νταβίντ Γκρόσμαν.
«Με το ξίφος θα ζούμε και με το ξίφος θα πεθάνουμε, το ξίφος θα μας καταβροχθίσει για πάντα. Ισως έτσι να εξηγείται η αδιαφορία με την οποία αποδεχόμαστε την πλήρη αποτυχία της ειρηνευτικής διαδικασίας, μια αποτυχία που κρατά χρόνια, προσθέτοντας όλο και περισσότερα θύματα.
Ετσι ίσως εξηγείται το ότι κανείς από τους περισσότερους από εμάς δεν αντέδρασε στο τρομερό πλήγμα που προκάλεσε στη δημοκρατία μας η τοποθέτηση του Αβιγκντόρ Λίμπερμαν ως εξέχοντος υπουργού, με τη στήριξη του Εργατικού Κόμματος - η τοποθέτηση ενός εθισμένου πυρομανή ως επικεφαλής του πυροσβεστικού σώματος», τόνισε ο Γκρόσμαν, ενώπιον 10.000 διαδηλωτών που συγκεντρώθηκαν προ ημερών στο Τελ Αβίβ, για να τιμήσουν τη μνήμη του δολοφονηθέντος πρώην πρωθυπουργού Γιτσχάχ Ράμπιν.
Αυτή τη φορά απουσίαζαν μάλιστα οι πολιτικοί, αφού η δολοφονία Ράμπιν δεν προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση από τα άλλοτε «περιστέρια», που έγιναν ξανά «γεράκια».
Πριν από δύο δεκαετίες περίπου, το ρατσιστικό κίνημα «Καχ», που προπαγάνδιζε ανοικτά τον διωγμό των Αράβων (Παλαιστίνιων) πολιτών του Ισραήλ, ως λύση του παλαιστινιακού προβλήματος, ετίθετο εκτός νόμου, καθώς δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από την προπαγάνδα εκείνων των κομμάτων που οδήγησαν τον εβραϊκό λαό και την ανθρωπότητα στην καταστροφή και στο σφαγείο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Το «Καχ», από περιθωριακή οργάνωση -τον κίνδυνο της οποίας μόνον οι Ισραηλινοί κομμουνιστές επεσήμαναν ήδη από τα τέλη του '70, όταν πρωτοέκανε την εμφάνισή του με τους δικούς του «νόμους της Νυρεμβέργης»-, εξελίχθηκε σε υπολογίσιμη δύναμη, που διεπότισε όλο το φάσμα της ισραηλινής πολιτικής ζωής. Η κυβέρνηση Ολμερτ και πρωτίστως το -υποτίθεται «αριστερό»- Εργατικό Κόμμα έφθασαν στο σημείο να νομιμοποιούν και να δίνουν κύρος σε κραυγές του τύπου: «Εξω οι Αραβες».
Κάποιοι Ισραηλινοί, αφήνοντας τις «ίσες αποστάσεις», όπως ο παλαίμαχος ειρηνιστής Ούρι Αβνέρι, που δεν δίστασε να μιλήσει για «σφαγή» από την πρώτη στιγμή για όσα έγιναν στην Μπέιτ Χανούν, συνεχίζουν να διαδηλώνουν.
Δεκάδες οργανώσεις που ανήκουν στο λεγόμενο «ριζοσπαστικό στρατόπεδο ειρήνης», όπως οι «Γυναίκες για την Ειρήνη», «Μαχσόμ Γουότς», «Μπατ Σαλόμ», «Νιού Προφάιλ, «Αναρχικοί ενάντια στο τείχος», «Γκους Σαλόμ», «Χαντάς», «Ραβίνοι για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα», «Συμμαχία Φοιτητών» και «Γιες Γκβουλ», έχουν ξεκινήσει εκστρατεία με σύνθημα «Σταματήστε την πολιορκία. Σταματήστε τον πόλεμο», με αποκορύφωμα τις διαδηλώσεις που έγιναν στο Τελ Αβίβ και άλλες πόλεις στον κόσμο το προηγούμενο Σάββατο, με σκοπό τον τερματισμό της ισραηλινής πολιορκίας της Γάζας και της κατοχής της Παλαιστίνης.
Δεν είναι λίγοι (ξεπερνούν τους 1.600) εκείνοι οι Ισραηλινοί, στρατιώτες και αξιωματικοί, πολλοί με πολύχρονη θητεία σε επίλεκτες μονάδες, που έχουν προ πολλού περάσει τον Ρουβίκωνα, λέγοντας «όχι» και μετέχοντας ενεργά σε κινήσεις κατά της ισραηλινής κατοχής και υπέρ της ευαισθητοποίησης των Ισραηλινών πολιτών, για όσα συμβαίνουν από την άλλη πλευρά του τείχους.
Μία από τις κινήσεις αυτές, με την ονομασία «Σπάζοντας τη σιωπή», γεννήθηκε όταν μια ομάδα Ισραηλινών στρατιωτών στη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα αποφάσισε, με έκθεση φωτογραφίας στο Τελ Αβίβ, να φέρει τη σκληρή πραγματικότητα της κατοχής στην καρδιά της ισραηλινής μεγαλούπολης.
Τα σκουπίδια μέσα
Την έκθεση επισκέφθηκαν πάνω από 7.000 άτομα και, πρόσφατα, εκπρόσωποι της κίνησης φιλοξενήθηκαν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου μοίρασαν σε συνέντευξη Τύπου και σχετικό DVD.
«Αρχίζεις να απειλείς με το όπλο σου παιδιά, να τα βλέπεις μέσα από το σκόπευτρο και να βγάζεις φωτογραφίες. Το όπλο δεν είναι πια μια μηχανή θανάτου - γίνεται μέρος του παιχνιδιού, ο τρόπος να περνάς την ώρα σου», λέει ο Σαούλ Γεχούντα, ένας τυπικός 24χρονος Ισραηλινός στρατιώτης, περιγράφοντας (δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Occupation Magazine», www.kibush.co.il) την εμπειρία του ως στρατιώτης στις δυνάμεις κατοχής. Μεταφέρει μάλιστα και ένα σχετικά «ανώδυνο» περιστατικό στη Ραμάλα, στη διάρκεια του πρόσφατου Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, ενδεικτικό ωστόσο της νοοτροπίας «αφεντικού», με δικαίωμα ζωής και θανάτου, που σου δίνει η δύναμη των όπλων: «Κοιτάζαμε γύρω και βρήκαμε ένα σπίτι, μπήκαμε μέσα, πετάξαμε την οικογένεια έξω, είδαμε το παιχνίδι και, όταν αυτό τελείωσε, γυρίσαμε πίσω στην αποστολή μας».
«Κανείς δεν θέλει να ακούσει τι πραγματικά συμβαίνει στα κατεχόμενα εδάφη», συνεχίζει ο Γεχούντα. «Κανείς δεν θέλει να φέρει τα σκουπίδια από την αυλή του, μέσα. Είναι καιρός να φέρουμε τα σκουπίδια μέσα, ώστε να δούμε και να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα».
Ενας άλλος Ισραηλινός αξιωματικός περιγράφει (μαρτυρία από την ιστοσελίδα «Πολεμιστές για την ειρήνη», www.combatantsforpeace.org) το πώς έφθασε, από «νεαρός Ισραηλινός σιωνιστής», να γίνει αρνητής στράτευσης.
«Το 2001, το τελευταίο μου βράδυ στα κατεχόμενα εδάφη, γκρέμισα ένα σπίτι... Αργότερα την ίδια μέρα, επιβάλαμε αποκλεισμό στο χωριό Χουσάν και έβλεπα τα κορίτσια, στην ίδια ηλικία με την κόρη μου, στο χωριό που είχε μετατραπεί σε φυλακή, στην πράξη. Οσο κοιτούσα τις μικρές αυτές Παλαιστίνιες... μιλούσα στο τηλέφωνο με τη γυναίκα μου. Ηταν τόσο στενοχωρημένη, λέγοντάς μου πως δεν έβρισκε κανέναν να γυρίσει την κόρη μας από το νηπιαγωγείο... Η ανάμνηση της κόρης μου και η πραγματικότητα της καθημερινότητας με κλόνισαν... Σε ηλικία 32 ετών, βλέποντας τα κορίτσια των Παλαιστινίων στο χωριό που εγώ είχα αποκλείσει και έχοντας το προηγούμενο βράδυ γκρεμίσει ένα σπίτι, σκέφθηκα ότι αυτά τα κορίτσια δεν διαφέρουν από την κόρη μου. Ηταν τότε που αποφάσισα ότι δεν θα συνεχίσω να παίρνω μέρος στην κατάσταση, όσο μεγάλο και αν είναι το τίμημα που θα πληρώσω».
Ζωή ή θάνατος
Ο Γιονατάν Σαπίρα, ένας από τους 27 πιλότους που υπέγραψαν την επιστολή με την οποία αρνούνταν «να συνεχίσουν να πλήττουν άμαχους πολίτες», τον Σεπτέμβριο του 2003, εξηγεί επίσης το πώς πήρε τη μεγάλη απόφαση: ήταν ύστερα από έναν γάμο στο Ισραήλ, όταν ένας Παλαιστίνιος μαχητής μπήκε μέσα και άρχισε να πυροβολεί. Ο Σαπίρα, επικεφαλής ενός ελικοπτέρου «Μπλακ Χόουκ», μετέφερε τους γεμάτους αίματα τραυματίες, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά, σε νοσοκομείο του Τελ Αβίβ. «Αυτό που συνέβη λίγες εβδομάδες μετά... ήταν ότι η αεροπορία και η κυβέρνηση αποφάσισαν να δολοφονήσουν τον ηγέτη της Χαμάς στη Γάζα, Σαλάχ Σαχάντε. Διέταξαν ένα F-16, που κουβαλούσε μια βόμβα ενός τόνου, να τη ρίξει - και έριξαν τη βόμβα στο σπίτι του ηγέτη της Χαμάς στη Γάζα, σκοτώνοντας μαζί του 14 αθώους πολίτες, 14 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων εννέα παιδιών.
Και, παρ' όλο που δεν έριξα τη βόμβα και δεν πυροβόλησα ποτέ κάποιον στη ζωή μου, αισθάνθηκα ότι η ενέργεια αυτή ήταν κομμάτι του συστήματος, ότι είναι αυτό που προκαλεί το κακό, όλον αυτόν τον πόνο και τον θάνατο αθώων πολιτών, είναι σαν να είσαι τρομοκράτης σε άλλη οργάνωση. Και αυτά τα παιδιά που σκοτώθηκαν από τους συναδέλφους μου πιλότους και αυτά τα παιδιά που σκοτώθηκαν από τον Παλαιστίνιο μαχητή είναι ακριβώς το ίδιο» (από συνέντευξη του Σαπίρα στον αμερικανικό δικτυακό τόπο www.democracynow.org).
«Ο πρόσφατος πόλεμος (σ.σ.: του Λιβάνου)», λέει ένας άλλος αρνητής στράτευσης, ο 19χρονος Αλεξ Κοχν, «κατέστησε σαφές για μία ακόμη φορά ότι το πρόβλημα του Ισραήλ δεν είναι μόνον η στρατιωτική παρουσία στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά και η ρατσιστική και στρατοκρατική αντίληψη που κατευθύνει αυτούς που αποφασίζουν. Η μιλιταριστική κοινωνία βλέπει την πραγματικότητα μέσα από την κάννη ενός όπλου. Τα πάντα είναι "ή εμείς ή αυτοί, ζωή ή θάνατος, να σκοτώνεις ή θα σκοτωθείς". Με αυτόν τον τρόπο, κάθε πράξη αντίστασης στο Ισραήλ μετατρέπεται σε υπαρξιακό κίνδυνο. Θεωρώ το κίνημα αρνητών... εναλλακτική λύση στον μιλιταριστικό τρόπο ζωής, που οδηγεί το Ισραήλ από τον έναν πόλεμο στον άλλον». Για τη στάση του, ο 19χρονος Κοχν τιμωρήθηκε με φυλάκιση πέντε μηνών.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/12/2006
