«Η πρώτη αντίδραση των Παλαιστινίων στη στρατιωτική κατοχή εδαφών της Δυτικής Οχθης, της Λωρίδας της Γάζας και της Ανατολικής Παλαιστίνης, μεταξύ 1967 και 1970, ήταν η μη συνεργασία», λέει στο «Κουριέ Ιντερνασιονάλ» ο ιστορικός Μάχντι Αμπντούλ Χάντι:
«Η κατάπληξη από την ήττα, ο φόβος του αγνώστου και το γεγονός ότι η άσκηση της εξουσίας εκείνη την εποχή διασφαλιζόταν από τους τοπικούς άρχοντες, που ωστόσο δεν είχαν πραγματική εξουσία, και η αμηχανία μπροστά στη νέα Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) και στη Δυτική Οχθη τους οδήγησαν σ' αυτή τη στρατηγική. Οι Παλαιστίνιοι του εσωτερικού και του εξωτερικού εναπόθεταν όλες τις ελπίδες τους στην αραβική διάσκεψη κορυφής του Χαρτούμ, που ήθελε να "εξαλείψει κάθε ίχνος επίθεσης", κάτι που απέκλειε κάθε αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ, κάθε διαπραγμάτευση ή συμφωνία με το Ισραήλ. Αυτή η στρατηγική της μη συνεργασίας είχε αποτέλεσμα την παραλυσία της παλαιστινιακής κοινωνίας, με το κλείσιμο των σχολείων, των πανεπιστημίων και των δικαστηρίων. Ολοι έλπιζαν πως αυτή η κατοχή θα ήταν μικρής διάρκειας».
- Σαράντα χρόνια μετά από αυτόν τον πόλεμο, το σχέδιο ειρήνης που παρουσιάστηκε στο Ριάντ μπορεί να δώσει μια ελπίδα για την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα;
«Το σαουδικό σχέδιο ειρήνευσης επικυρώθηκε από όλους τους Αραβες ηγέτες (εκτός από τον Καντάφι) και από όλες τις μεγάλες ισλαμικές χώρες. Εμφανίζεται μετά από σαράντα χρόνια ισραηλινής κατοχής. Ας πούμε ότι ήταν ένα μήνυμα που στάλθηκε σε λάθος διεύθυνση και λάθος παραλήπτες. Τα δυο στρατόπεδα, το ισραηλινό και το παλαιστινιακό, χωρίστηκαν και έχασαν την πρωτοβουλία. Αυτό που χρειάζονται το Ισραήλ και τα κατεχόμενα είναι δύο πολιτικοί ηγέτες ήρωες».
- Τα τελευταία δέκα χρόνια εμφανίστηκε στο Ισραήλ μια νέα γενιά ιστορικών. Υπάρχει ένα αντίστοιχο κίνημα στους Παλαιστίνιους ακαδημαϊκούς;
«Οι ελάχιστοι Παλαιστίνιοι πανεπιστημιακοί στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, που δουλεύουν πάνω σε αυτήν την περίοδο, είναι πολύ λιγότερο προβεβλημένοι από τα ΜΜΕ απ' ό,τι οι Ισραηλινοί ομόλογοί τους. Οι Παλαιστίνιοι στα κατεχόμενα ήταν και είναι ακόμη πολύ απασχολημένοι με την καθημερινότητά τους. Επικεντρώνουν, λοιπόν, τις δυνάμεις τους σε μια εργασία αρχείων. Ναι, υπάρχει μια "νέα προσέγγιση" της Ιστορίας της σύγκρουσης, αλλά πανεπιστημιακοί όπως ο Ραχίντ Χαλίντι και ο αείμνηστος Εντουάρντ Σάιντ είναι σπάνιες περιπτώσεις».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/06/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου