Αντί να ψάχνουμε να βρούμε λύση για να επιβιώσουμε .. κάνουμε πιο εύκολη την δουλειά των ισραηλινών και αφανιζόμαστε μεταξύ μας.
η Φαταχ τόσα χρόνια τρώει όλη την παγκόσμια βοήθεια μόνη της!!!
Τώρα που έχασε την εξουσία… έχασε και τον έλεγχο και βγάζει τον αληθινό εαυτό της.
Δεν είναι ότι η Χαμας είναι καλύτερη .. για μένα είναι μια από τα ίδια .. άλλα τουλάχιστον είναι εκλεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση σε ελεύθερες εκλογές…
Η ισχύς εν τη ενώσει άλλα που!!!
Τρίτη 12 Ιουνίου 2007
«Ισραήλ και Κατεχόμενα θέλουν δύο ηγέτες ήρωες...»
«Η πρώτη αντίδραση των Παλαιστινίων στη στρατιωτική κατοχή εδαφών της Δυτικής Οχθης, της Λωρίδας της Γάζας και της Ανατολικής Παλαιστίνης, μεταξύ 1967 και 1970, ήταν η μη συνεργασία», λέει στο «Κουριέ Ιντερνασιονάλ» ο ιστορικός Μάχντι Αμπντούλ Χάντι:
«Η κατάπληξη από την ήττα, ο φόβος του αγνώστου και το γεγονός ότι η άσκηση της εξουσίας εκείνη την εποχή διασφαλιζόταν από τους τοπικούς άρχοντες, που ωστόσο δεν είχαν πραγματική εξουσία, και η αμηχανία μπροστά στη νέα Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) και στη Δυτική Οχθη τους οδήγησαν σ' αυτή τη στρατηγική. Οι Παλαιστίνιοι του εσωτερικού και του εξωτερικού εναπόθεταν όλες τις ελπίδες τους στην αραβική διάσκεψη κορυφής του Χαρτούμ, που ήθελε να "εξαλείψει κάθε ίχνος επίθεσης", κάτι που απέκλειε κάθε αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ, κάθε διαπραγμάτευση ή συμφωνία με το Ισραήλ. Αυτή η στρατηγική της μη συνεργασίας είχε αποτέλεσμα την παραλυσία της παλαιστινιακής κοινωνίας, με το κλείσιμο των σχολείων, των πανεπιστημίων και των δικαστηρίων. Ολοι έλπιζαν πως αυτή η κατοχή θα ήταν μικρής διάρκειας».
- Σαράντα χρόνια μετά από αυτόν τον πόλεμο, το σχέδιο ειρήνης που παρουσιάστηκε στο Ριάντ μπορεί να δώσει μια ελπίδα για την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα;
«Το σαουδικό σχέδιο ειρήνευσης επικυρώθηκε από όλους τους Αραβες ηγέτες (εκτός από τον Καντάφι) και από όλες τις μεγάλες ισλαμικές χώρες. Εμφανίζεται μετά από σαράντα χρόνια ισραηλινής κατοχής. Ας πούμε ότι ήταν ένα μήνυμα που στάλθηκε σε λάθος διεύθυνση και λάθος παραλήπτες. Τα δυο στρατόπεδα, το ισραηλινό και το παλαιστινιακό, χωρίστηκαν και έχασαν την πρωτοβουλία. Αυτό που χρειάζονται το Ισραήλ και τα κατεχόμενα είναι δύο πολιτικοί ηγέτες ήρωες».
- Τα τελευταία δέκα χρόνια εμφανίστηκε στο Ισραήλ μια νέα γενιά ιστορικών. Υπάρχει ένα αντίστοιχο κίνημα στους Παλαιστίνιους ακαδημαϊκούς;
«Οι ελάχιστοι Παλαιστίνιοι πανεπιστημιακοί στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, που δουλεύουν πάνω σε αυτήν την περίοδο, είναι πολύ λιγότερο προβεβλημένοι από τα ΜΜΕ απ' ό,τι οι Ισραηλινοί ομόλογοί τους. Οι Παλαιστίνιοι στα κατεχόμενα ήταν και είναι ακόμη πολύ απασχολημένοι με την καθημερινότητά τους. Επικεντρώνουν, λοιπόν, τις δυνάμεις τους σε μια εργασία αρχείων. Ναι, υπάρχει μια "νέα προσέγγιση" της Ιστορίας της σύγκρουσης, αλλά πανεπιστημιακοί όπως ο Ραχίντ Χαλίντι και ο αείμνηστος Εντουάρντ Σάιντ είναι σπάνιες περιπτώσεις».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/06/2007
«Η κατάπληξη από την ήττα, ο φόβος του αγνώστου και το γεγονός ότι η άσκηση της εξουσίας εκείνη την εποχή διασφαλιζόταν από τους τοπικούς άρχοντες, που ωστόσο δεν είχαν πραγματική εξουσία, και η αμηχανία μπροστά στη νέα Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) και στη Δυτική Οχθη τους οδήγησαν σ' αυτή τη στρατηγική. Οι Παλαιστίνιοι του εσωτερικού και του εξωτερικού εναπόθεταν όλες τις ελπίδες τους στην αραβική διάσκεψη κορυφής του Χαρτούμ, που ήθελε να "εξαλείψει κάθε ίχνος επίθεσης", κάτι που απέκλειε κάθε αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ, κάθε διαπραγμάτευση ή συμφωνία με το Ισραήλ. Αυτή η στρατηγική της μη συνεργασίας είχε αποτέλεσμα την παραλυσία της παλαιστινιακής κοινωνίας, με το κλείσιμο των σχολείων, των πανεπιστημίων και των δικαστηρίων. Ολοι έλπιζαν πως αυτή η κατοχή θα ήταν μικρής διάρκειας».
- Σαράντα χρόνια μετά από αυτόν τον πόλεμο, το σχέδιο ειρήνης που παρουσιάστηκε στο Ριάντ μπορεί να δώσει μια ελπίδα για την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα;
«Το σαουδικό σχέδιο ειρήνευσης επικυρώθηκε από όλους τους Αραβες ηγέτες (εκτός από τον Καντάφι) και από όλες τις μεγάλες ισλαμικές χώρες. Εμφανίζεται μετά από σαράντα χρόνια ισραηλινής κατοχής. Ας πούμε ότι ήταν ένα μήνυμα που στάλθηκε σε λάθος διεύθυνση και λάθος παραλήπτες. Τα δυο στρατόπεδα, το ισραηλινό και το παλαιστινιακό, χωρίστηκαν και έχασαν την πρωτοβουλία. Αυτό που χρειάζονται το Ισραήλ και τα κατεχόμενα είναι δύο πολιτικοί ηγέτες ήρωες».
- Τα τελευταία δέκα χρόνια εμφανίστηκε στο Ισραήλ μια νέα γενιά ιστορικών. Υπάρχει ένα αντίστοιχο κίνημα στους Παλαιστίνιους ακαδημαϊκούς;
«Οι ελάχιστοι Παλαιστίνιοι πανεπιστημιακοί στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, που δουλεύουν πάνω σε αυτήν την περίοδο, είναι πολύ λιγότερο προβεβλημένοι από τα ΜΜΕ απ' ό,τι οι Ισραηλινοί ομόλογοί τους. Οι Παλαιστίνιοι στα κατεχόμενα ήταν και είναι ακόμη πολύ απασχολημένοι με την καθημερινότητά τους. Επικεντρώνουν, λοιπόν, τις δυνάμεις τους σε μια εργασία αρχείων. Ναι, υπάρχει μια "νέα προσέγγιση" της Ιστορίας της σύγκρουσης, αλλά πανεπιστημιακοί όπως ο Ραχίντ Χαλίντι και ο αείμνηστος Εντουάρντ Σάιντ είναι σπάνιες περιπτώσεις».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/06/2007
40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ 6 ΗΜΕΡΩΝ
«'Εγκλημα κατά της ανθρωπότητας ένας νέος διωγμός των Παλαιστινίων»
Της ΒΙΚΗΣ ΤΣΙΩΡΟΥ
Στις 5 Ιουνίου 1967 ξέσπασε ο Πόλεμος των έξι Ημερών - η τρίτη αραβο-ισραηλινή σύγκρουση από την ίδρυση του Ισραήλ το 1948, η πιο σύντομη και η πιο βαριά σε συνέπειες. Σαράντα χρόνια αργότερα, κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως ο πόλεμος αυτός είχε αποτέλεσμα την κατάκτηση της Δυτικής όχθης και την προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, ενώ κάποιοι άλλοι πως τα εδάφη αυτά απελευθερώθηκαν και επανενώθηκε η Ιερουσαλήμ. Ο ιστορικός Τομ Σέγκεφ, συγγραφέας του κορυφαίου βιβλίου πάνω στον Πόλεμο των Εξι Ημερών «Οι έξι ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», και ο συνάδελφός του Μαχντί Αμπντούλ Χάντι αναλύουν τα γεγονότα, την κατάσταση και τις συνέπειες αυτού του πολέμου σε αυτή τη σκληρά δοκιμαζόμενη περιοχή του κόσμου.
«Αυτός ο πόλεμος προκάλεσε τέσσερις μεγάλες ανατροπές», λέει στη «Μοντ» ο Σέγκεφ. «Πρώτον: οι Ισραηλινοί της Ανατολής, μέχρι τότε περιθωριοποιημένοι, διεισδύουν στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας. Δεύτερον: νομιμοποιείται η εθνικιστική Δεξιά. Αλλοτε, οι φανατικοί εθνικιστές χαρακτηρίζονταν "φασίστες". Ο Μπεν Γκουριόν είχε αποκαλέσει τον αρχηγό τους, Μεναχέμ Μπέγκιν, Χίτλερ! Ωστόσο, ο Μπέγκιν είχε γίνει αποδεκτός σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Μετά από δέκα χρόνια μάλιστα, γίνεται πρωθυπουργός. Τρίτον: οι Ισραηλινοί ανακαλύπτουν την ύπαρξη των Παλαιστινίων. Από αυτή την άποψη, το 1967 ανοίγει μια περίοδος που διαρκεί έως σήμερα. Αν ξαναδιαβάσουμε τα κείμενα που είχαν γραφτεί μεταξύ Ιουνίου και Δεκεμβρίου του 1967 σχετικά με την ειρήνη, τα κατεχόμενα εδάφη, τους εποίκους, θα διαπιστώσουμε πως από τότε γράφονται και λέγονται τα ίδια ακριβώς πράγματα. Καμιά νέα ιδέα δεν έχει προκύψει από τότε. Τέταρτο, και σημαντικό: το Ισραήλ ανοίγεται στον ιουδαϊσμό. Πριν από το 1967, η κεντρική ιδέα έγκειται στη δημιουργία του "νέου Εβραίου": του Ισραηλινού. Με την ανακάλυψη εκ νέου των Ιερών Τόπων επιστρέφουμε στην παράδοση.
Στην πραγματικότητα, το 1967 σημειώνει το τέλος αυτής της σιωνιστικής φιλοδοξίας. Μέχρι τότε, οι sabras (οι Εβραίοι που είχαν γεννηθεί στο Ισραήλ), οι οποίοι κυριαρχούσαν στα επιτελεία, περιφρονούσαν την ελίτ της χώρας που είχε γεννηθεί στην Ανατολική Ευρώπη. Θεωρούσαν πως αυτοί αντιπροσώπευαν τον "μικρό Εβραίο", τον φοβισμένο Εβραίο των γκέτο. Ας πάρουμε τον στρατηγό Μοσέ Νταγιάν, το σύμβολο των sabras. Μέχρι το 1967, δεν ενδιαφέρεται για τους Αγίους Τόπους. Αναφερόμενος στο Τείχος των Δακρύων, αναρωτιέται: "Ποιος χρειάζεται ένα εβραϊκό Βατικανό;". Ομως, δέκα ημέρες μετά τον πόλεμο των Εξι Ημερών, δηλώνει μπροστά στον τάφο των Πατριαρχών της Χεβρώνας: "Ξαναήρθαμε εδώ και θα μείνουμε για πάντα". Με τον πόλεμο των Εξι Ημερών, ο Ισραηλινός ανακαλύπτει πως δεν μπορεί να σβήσει μια Ιστορία δύο χιλιάδων χρόνων. Αρχίζει να γίνεται ξανά Εβραίος.
Η γενιά μου ήθελε την ειρήνη και πίστευε πως η κατοχή θα ήταν προσωρινή. Οι νέοι σήμερα πιστεύουν πως η σύγκρουση θα είναι αιώνια και πως θα πρέπει να τη "διαχειριστούν" και όχι να βρουν μια λύση. Την ημέρα που η κυβέρνηση αποφάσισε να προσαρτήσει την Ανατολική Ιερουσαλήμ, χωρίς καν να συμβουλευτεί κάποιον νομικό, ήταν σαν ο σιωνισμός να σημείωσε αυτογκόλ. Με αυτή την κίνησή της, εμποδίσαμε κάθε πιθανότητα ειρήνης. Και ακολούθησε ο εποικισμός».
- Ο ιστορικός Μπένι Μόρις απογοητεύτηκε που το Ισραήλ δεν «τελείωσε τη δουλειά» το 1948, δηλαδή δεν έδιωξε όλους τους Παλαιστίνιους που ζούσαν μέσα στα σύνορα του νέου κράτους. Ενας μαζικός διωγμός, το 1967, θα μπορούσε να διαφοροποιήσει ριζικά την κατάσταση;
«Αυτή η ερώτηση είναι ηθικά απαράδεκτη. Ο εβραϊκός λαός και το κράτος του Ισραήλ δεν άξιζαν κάτι τέτοιο. Ναι, 200.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν το 1967, αλλά ένας νέος γενικός διωγμός των Παλαιστινίων θα αποτελούσε έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας. Τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη θέση "να τελειώσουμε τη δουλειά". Ολο το μέλλον του εβραϊκού κράτους παίζεται πάνω σε αυτή την ερώτηση».
- Πέντε μήνες μετά τη λήξη του πολέμου, μεταβάλλονται τα σύνορα της χώρας και αρχίζει ο εποικισμός των εδαφών που κατακτήθηκαν. Η κυβέρνηση εξ αρχής κρύβει αυτήν την πολιτική. Τι εξήγηση δίνετε;
«Το κλειδί είναι η ευφορία. Θυμηθείτε το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε τότε στο Ισραήλ: Δυο στρατηγοί συζητούν: "Δεν έχουμε τίποτε να κάνουμε". "Ας ξεκινήσουμε, τότε, τον πόλεμο". "Εντάξει, αλλά τι θα κάνουμε το απόγευμα;". Ο Ιούνιος του 1967 γέννησε την ιδέα ότι μπορούμε "να γράψουμε Ιστορία" χωρίς να μπορεί να μας εμποδίσει κανείς. Επί πλέον, το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι δεν εξεγείρονται δημιουργεί την αίσθηση της ατιμωρησίας. Ο Νταγιάν δημιουργεί τον όρο "φωτισμένη κατοχή". Τέλος, η ειρήνη δεν φαίνεται να επείγει. Το Ισραήλ μπαίνει σε μια εποχή αλαζονείας, που θα καταρρεύσει με τον πόλεμο του Οκτωβρίου του 1973».
- Εχετε γράψει πως ο πόλεμος του 1967 προκάλεσε μια ανεπανόρθωτη καταστροφή...
«Σαράντα χρόνια μετά το 1967, το Ισραήλ βρίσκεται σε μια τρομερή παγίδα: δεν μπορεί να αποσυρθεί πια από τα εδάφη της Δυτικής Οχθης και κάθε ημέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολο αυτό το ενδεχόμενο. Ο Αριέλ Σαρόν, που πίστευε, όπως και οι προκάτοχοί του, πως το Ισραήλ μπορεί να επιβάλλει διαρκώς λύσεις προς το συμφέρον του, πίστεψε πως μπορεί να εκκενώσει τη Γάζα "μονομερώς". Αλλά δεν μπορείς να δράσεις χωρίς να υπολογίζεις τον αντίπαλο. Αυτό το γνωρίζουμε από την πρώτη ημέρα. Το 1967, μετά τη νίκη του, το Ισραήλ κατέστρεψε στην Ανατολική Ιερουσαλήμ τη συνοικία των Αράβων από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής κα πολλά χωριά, μεταφέροντας τους κατοίκους τους. Ο συγγραφέας Αμος Κέναν είχε γράψει τότε ότι θέτουμε τις βάσεις μιας μελλοντικής τρομοκρατίας. Από τότε, το Ισραήλ πηγαίνει από λάθος σε λάθος, βυθιζόμενο σε ένα αδιέξοδο».
- Η λύση βρίσκεται στην επιστροφή του Ισραήλ στα σύνορα που είχε πριν από τις 5 Ιουνίου του 1967;
«Ο καιρός πέρασε και αυτή η επιστροφή δεν είναι πραγματοποιήσιμη για δύο τουλάχιστον λόγους: πρώτον, λόγω του μεγάλου αριθμού των Ισραηλινών εποίκων και δεύτερον, λόγω του θέματος της Ιερουσαλήμ. Αντίθετα, θεωρώ πιθανή τη διαχείριση της σύγκρουσης με τους Παλαιστίνιους με πολύ πιο ορθολογικό τρόπο απ' ό,τι έχει μέχρι τώρα κάνει το Ισραήλ. Προς το παρόν, αυτά που κάνουμε στους Παλαιστίνιους και αυτά που κάνουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους είναι φοβερά».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/06/2007
Της ΒΙΚΗΣ ΤΣΙΩΡΟΥ
Στις 5 Ιουνίου 1967 ξέσπασε ο Πόλεμος των έξι Ημερών - η τρίτη αραβο-ισραηλινή σύγκρουση από την ίδρυση του Ισραήλ το 1948, η πιο σύντομη και η πιο βαριά σε συνέπειες. Σαράντα χρόνια αργότερα, κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως ο πόλεμος αυτός είχε αποτέλεσμα την κατάκτηση της Δυτικής όχθης και την προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, ενώ κάποιοι άλλοι πως τα εδάφη αυτά απελευθερώθηκαν και επανενώθηκε η Ιερουσαλήμ. Ο ιστορικός Τομ Σέγκεφ, συγγραφέας του κορυφαίου βιβλίου πάνω στον Πόλεμο των Εξι Ημερών «Οι έξι ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», και ο συνάδελφός του Μαχντί Αμπντούλ Χάντι αναλύουν τα γεγονότα, την κατάσταση και τις συνέπειες αυτού του πολέμου σε αυτή τη σκληρά δοκιμαζόμενη περιοχή του κόσμου.
«Αυτός ο πόλεμος προκάλεσε τέσσερις μεγάλες ανατροπές», λέει στη «Μοντ» ο Σέγκεφ. «Πρώτον: οι Ισραηλινοί της Ανατολής, μέχρι τότε περιθωριοποιημένοι, διεισδύουν στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας. Δεύτερον: νομιμοποιείται η εθνικιστική Δεξιά. Αλλοτε, οι φανατικοί εθνικιστές χαρακτηρίζονταν "φασίστες". Ο Μπεν Γκουριόν είχε αποκαλέσει τον αρχηγό τους, Μεναχέμ Μπέγκιν, Χίτλερ! Ωστόσο, ο Μπέγκιν είχε γίνει αποδεκτός σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Μετά από δέκα χρόνια μάλιστα, γίνεται πρωθυπουργός. Τρίτον: οι Ισραηλινοί ανακαλύπτουν την ύπαρξη των Παλαιστινίων. Από αυτή την άποψη, το 1967 ανοίγει μια περίοδος που διαρκεί έως σήμερα. Αν ξαναδιαβάσουμε τα κείμενα που είχαν γραφτεί μεταξύ Ιουνίου και Δεκεμβρίου του 1967 σχετικά με την ειρήνη, τα κατεχόμενα εδάφη, τους εποίκους, θα διαπιστώσουμε πως από τότε γράφονται και λέγονται τα ίδια ακριβώς πράγματα. Καμιά νέα ιδέα δεν έχει προκύψει από τότε. Τέταρτο, και σημαντικό: το Ισραήλ ανοίγεται στον ιουδαϊσμό. Πριν από το 1967, η κεντρική ιδέα έγκειται στη δημιουργία του "νέου Εβραίου": του Ισραηλινού. Με την ανακάλυψη εκ νέου των Ιερών Τόπων επιστρέφουμε στην παράδοση.
Γελοιογραφία του Sardon από τη Monde της 3ης-4ης Ιουνίου
Στην πραγματικότητα, το 1967 σημειώνει το τέλος αυτής της σιωνιστικής φιλοδοξίας. Μέχρι τότε, οι sabras (οι Εβραίοι που είχαν γεννηθεί στο Ισραήλ), οι οποίοι κυριαρχούσαν στα επιτελεία, περιφρονούσαν την ελίτ της χώρας που είχε γεννηθεί στην Ανατολική Ευρώπη. Θεωρούσαν πως αυτοί αντιπροσώπευαν τον "μικρό Εβραίο", τον φοβισμένο Εβραίο των γκέτο. Ας πάρουμε τον στρατηγό Μοσέ Νταγιάν, το σύμβολο των sabras. Μέχρι το 1967, δεν ενδιαφέρεται για τους Αγίους Τόπους. Αναφερόμενος στο Τείχος των Δακρύων, αναρωτιέται: "Ποιος χρειάζεται ένα εβραϊκό Βατικανό;". Ομως, δέκα ημέρες μετά τον πόλεμο των Εξι Ημερών, δηλώνει μπροστά στον τάφο των Πατριαρχών της Χεβρώνας: "Ξαναήρθαμε εδώ και θα μείνουμε για πάντα". Με τον πόλεμο των Εξι Ημερών, ο Ισραηλινός ανακαλύπτει πως δεν μπορεί να σβήσει μια Ιστορία δύο χιλιάδων χρόνων. Αρχίζει να γίνεται ξανά Εβραίος.
Η γενιά μου ήθελε την ειρήνη και πίστευε πως η κατοχή θα ήταν προσωρινή. Οι νέοι σήμερα πιστεύουν πως η σύγκρουση θα είναι αιώνια και πως θα πρέπει να τη "διαχειριστούν" και όχι να βρουν μια λύση. Την ημέρα που η κυβέρνηση αποφάσισε να προσαρτήσει την Ανατολική Ιερουσαλήμ, χωρίς καν να συμβουλευτεί κάποιον νομικό, ήταν σαν ο σιωνισμός να σημείωσε αυτογκόλ. Με αυτή την κίνησή της, εμποδίσαμε κάθε πιθανότητα ειρήνης. Και ακολούθησε ο εποικισμός».
- Ο ιστορικός Μπένι Μόρις απογοητεύτηκε που το Ισραήλ δεν «τελείωσε τη δουλειά» το 1948, δηλαδή δεν έδιωξε όλους τους Παλαιστίνιους που ζούσαν μέσα στα σύνορα του νέου κράτους. Ενας μαζικός διωγμός, το 1967, θα μπορούσε να διαφοροποιήσει ριζικά την κατάσταση;
«Αυτή η ερώτηση είναι ηθικά απαράδεκτη. Ο εβραϊκός λαός και το κράτος του Ισραήλ δεν άξιζαν κάτι τέτοιο. Ναι, 200.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν το 1967, αλλά ένας νέος γενικός διωγμός των Παλαιστινίων θα αποτελούσε έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας. Τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη θέση "να τελειώσουμε τη δουλειά". Ολο το μέλλον του εβραϊκού κράτους παίζεται πάνω σε αυτή την ερώτηση».
- Πέντε μήνες μετά τη λήξη του πολέμου, μεταβάλλονται τα σύνορα της χώρας και αρχίζει ο εποικισμός των εδαφών που κατακτήθηκαν. Η κυβέρνηση εξ αρχής κρύβει αυτήν την πολιτική. Τι εξήγηση δίνετε;
«Το κλειδί είναι η ευφορία. Θυμηθείτε το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε τότε στο Ισραήλ: Δυο στρατηγοί συζητούν: "Δεν έχουμε τίποτε να κάνουμε". "Ας ξεκινήσουμε, τότε, τον πόλεμο". "Εντάξει, αλλά τι θα κάνουμε το απόγευμα;". Ο Ιούνιος του 1967 γέννησε την ιδέα ότι μπορούμε "να γράψουμε Ιστορία" χωρίς να μπορεί να μας εμποδίσει κανείς. Επί πλέον, το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι δεν εξεγείρονται δημιουργεί την αίσθηση της ατιμωρησίας. Ο Νταγιάν δημιουργεί τον όρο "φωτισμένη κατοχή". Τέλος, η ειρήνη δεν φαίνεται να επείγει. Το Ισραήλ μπαίνει σε μια εποχή αλαζονείας, που θα καταρρεύσει με τον πόλεμο του Οκτωβρίου του 1973».
- Εχετε γράψει πως ο πόλεμος του 1967 προκάλεσε μια ανεπανόρθωτη καταστροφή...
«Σαράντα χρόνια μετά το 1967, το Ισραήλ βρίσκεται σε μια τρομερή παγίδα: δεν μπορεί να αποσυρθεί πια από τα εδάφη της Δυτικής Οχθης και κάθε ημέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολο αυτό το ενδεχόμενο. Ο Αριέλ Σαρόν, που πίστευε, όπως και οι προκάτοχοί του, πως το Ισραήλ μπορεί να επιβάλλει διαρκώς λύσεις προς το συμφέρον του, πίστεψε πως μπορεί να εκκενώσει τη Γάζα "μονομερώς". Αλλά δεν μπορείς να δράσεις χωρίς να υπολογίζεις τον αντίπαλο. Αυτό το γνωρίζουμε από την πρώτη ημέρα. Το 1967, μετά τη νίκη του, το Ισραήλ κατέστρεψε στην Ανατολική Ιερουσαλήμ τη συνοικία των Αράβων από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής κα πολλά χωριά, μεταφέροντας τους κατοίκους τους. Ο συγγραφέας Αμος Κέναν είχε γράψει τότε ότι θέτουμε τις βάσεις μιας μελλοντικής τρομοκρατίας. Από τότε, το Ισραήλ πηγαίνει από λάθος σε λάθος, βυθιζόμενο σε ένα αδιέξοδο».
- Η λύση βρίσκεται στην επιστροφή του Ισραήλ στα σύνορα που είχε πριν από τις 5 Ιουνίου του 1967;
«Ο καιρός πέρασε και αυτή η επιστροφή δεν είναι πραγματοποιήσιμη για δύο τουλάχιστον λόγους: πρώτον, λόγω του μεγάλου αριθμού των Ισραηλινών εποίκων και δεύτερον, λόγω του θέματος της Ιερουσαλήμ. Αντίθετα, θεωρώ πιθανή τη διαχείριση της σύγκρουσης με τους Παλαιστίνιους με πολύ πιο ορθολογικό τρόπο απ' ό,τι έχει μέχρι τώρα κάνει το Ισραήλ. Προς το παρόν, αυτά που κάνουμε στους Παλαιστίνιους και αυτά που κάνουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους είναι φοβερά».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/06/2007
Δευτέρα 4 Ιουνίου 2007
Tradegy in Holyland, the second uprising
(1 rating)Description: Documentary of Palestinian-Israeli conflict and history.
Peace, Propaganda and the Promised Land: Media & the Israel-Palestine Conflict
1 hr 19 min 14 sec - Jul 22, 2006
Average rating: 
(948 ratings)
Description: Peace, Propaganda & the Promised Land provides a striking comparison of U.S. and international media coverage of the crisis in the Middle East, zeroing in on how structural distortions in U.S. coverage have reinforced false perceptions of the Israeli-Palestinian conflict. This pivotal documentary exposes how the foreign policy interests of American political elites--oil, and a need to have a secure military base in the region, among others--work in combination with Israeli public relations strategies to exercise a powerful influence over how news from the region is reported.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)