Ανάλυση στα γεγονότα
Μια ιστορία τριών χιλιάδων χρόνων
Του ΝΙΚΟΥ ΚΙΑΟΥ
Του ΝΙΚΟΥ ΚΙΑΟΥ
Αν μεταφερθούμε αρκετές δεκαετίες πίσω, στα χρόνια του Δημοτικού Σχολείου, θα θυμηθούμε ότι στα Θρησκευτικά μαθαίναμε από την Παλαιά Διαθήκη ότι τρεις χιλιάδες χρόνια πριν ο «περιούσιος λαός», οι Εβραίοι, είχαν πολέμους και συγκρούσεις με τους Φιλισταίους, που ήταν εχθροί και κακοί, όπως μας μάθαιναν, και με τους Φοίνικες, επίσης εχθρούς τους. Κατά κανόνα, όποιος ήταν εχθρός των Εβραίων, εχθρός του Ισραήλ, ήταν κακός.
Οι Φιλισταίοι ήταν Παλαιστίνιοι και οι Φοίνικες οι αρχαίοι κάτοικοι της Φοινίκης, του σημερινού Λιβάνου. Δεν ήταν μόνον αυτοί οι εχθροί τους, αλλά επί του προκειμένου αναφερόμαστε σ' αυτούς, καθώς έχουμε, πάλι, τον πόλεμο των Ισραηλινών με τους Παλαιστινίους και με τον Λίβανο.
Η αναδρομή στην Ιστορία και στη μυθολογία μάς λέει ότι όλοι αυτοί οι λαοί ήταν ξενόφερτοι στα μέρη που ζούσαν και που οι απόγονοί τους σήμερα ζουν. Ο Αβραάμ, ο γενάρχης των Εβραίων, ήταν από την Ουρ, αρχαιότατη πόλη της Βαβυλωνίας, στον Ευφράτη, και, θεία εντολή, μετοίκησε στη γη Χαναάν, τη Φοινίκη. Οι Φοίνικες ήταν μετανάστες από τις χώρες του Περσικού Κόλπου και πιθανώς εγκαταστάθηκαν εκεί μεταξύ 1200-1000 π.Χ. Οι Φιλισταίοι ήταν Ελληνοπελασγοί, οι οποίοι από την Κρήτη εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη, η οποία πήρε το όνομά τους από αυτούς (Πουλασατά - η λέξη απαντάται σε αιγυπτιακά μνημεία και σημαίνει πεδινή περιοχή) και εισήγαγαν τον ελληνικό πολιτισμό.
Οι Φιλισταίοι, τελικώς, υποτάχθηκαν από τον βασιλιά του Ισραήλ Δαυίδ και ακολούθησαν την τύχη της Παλαιστίνης, υποταγέντες διαδοχικά στους Πέρσες, τους Μακεδόνες και τους Ρωμαίους.
Οι Φοίνικες, με ιστορία και πολιτισμό, πέρασαν κι αυτοί στην κατοχή Ασσυρίων, Περσών, Μακεδόνων, Ρωμαίων, Αράβων, Σταυροφόρων και Τούρκων.
Οι Εβραίοι από το 70 μ.Χ. και κυρίως από το 135 μ.Χ., επί Ρωμαίων, αρχίζουν να διασπείρονται ανά τον κόσμο. Το κράτος του Ιούδα, η Παλαιστίνη, έχει πλήρως καταλυθεί. Ακολουθούν ως κατακτητές οι Αραβες, οι Σταυροφόροι, οι Τούρκοι και με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο οι Αγγλοι.
Ο Λίβανος αναγνωρίστηκε από την Κοινωνία των Εθνών ως ανεξάρτητο κράτος το 1920. Εκτοτε τον κατακτούν Γάλλοι, Σύροι, Ισραηλινοί, ενώ εισβάλλουν Παλαιστίνιοι φυγάδες και περιστασιακά και ανεξέλεγκτα Αμερικανοί.
Την ιδέα να ιδρυθεί εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη είχε από το 1896 ο Βιεννέζος δημοσιογράφος και συγγραφέας Χερτζλ, αλλά το σχέδιό του απέτυχε. Η απαρχή για την ίδρυση ανεξάρτητου εβραϊκού κράτους γίνεται το 1917, με τη διακήρυξη που εξέδωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας λόρδος Μπάλφουρ, η οποία περιλαμβάνεται και στη Συνθήκη των Σεβρών το 1920.
Η μετανάστευση Εβραίων στην Παλαιστίνη από όλο τον κόσμο αυξάνεται συνεχώς από τα πρώτα χρόνια της βρετανικής εντολής. Αντιδρούν οι Αραβες κάτοικοι της Παλαιστίνης και τελικώς ιδρύεται το κράτος του Ισραήλ το 1948. Είχε προηγηθεί το 1947 απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, να διαιρεθεί η Παλαιστίνη σε δύο ανεξάρτητα κράτη. Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ βασίστηκε στην παραχώρηση εδαφών τα οποία ανήκαν επί σειρά γενεών σε Αραβες Παλαιστινίους. Οι Βρετανοί εκχώρησαν «αποικιοκρατικά δικαιώματά» τους στους Εβραίους, οι οποίοι συμπεριφέρθηκαν ως δύναμη κατοχής, με τη δικαιολογία ότι τους ανήκαν τα εδάφη της Παλαιστίνης από τον καιρό της Βίβλου.
Το άλλο ανεξάρτητο κράτος της Παλαιστίνης δεν ανακηρύχθηκε ποτέ, ενώ το Ισραήλ ενσωμάτωσε περισσότερα εδάφη από όσα του παραχωρούσε ο ΟΗΕ, εξαναγκάζοντας σε προσφυγιά περί τους 800 χιλιάδες Αραβες Παλαιστινίους. Αυτό έγινε κατά τον πρώτο αραβοϊσραηλινό πόλεμο, το 1948-1949. Το επιστέγασμα της ιμπεριαλιστικής επέκτασης του Ισραήλ και της εκτόπισης και προσφυγιάς Παλαιστινίων ήρθε με τον πόλεμο του 1967. Νέα κατεχόμενα εδάφη, εποικισμοί, βαρβαρότητες όπως αυτές στη Σάμπρα και τη Σατίλα, δημιουργία του τείχους, συμπεριφορά του ισραηλινού κράτους στους Παλαιστινίους και άλλους στα κατεχόμενα (στον Λίβανο, στη Συρία) ως δύναμης κατοχής, ως νέας αποικιοκρατικής δύναμης.
Χρησιμοποιήθηκε και χρησιμποιείται από τους ιθύνοντες στο Ισραήλ μετά το 1948 το Ολοκαύτωμα ως δικαιολογία για να νομιμοποιηθεί η αρχική πράξη με την εγκαθίδρυση του κράτους. Με το ίδιο επιχείρημα-δικαιολογία στηρίζεται σχεδόν 60 χρόνια η πολιτική (επιθετική και αποικιοκρατική) του στρατοκρατικού καθεστώτος. Με την αλαζονεία του «ιδιοκτήτη» και του δυνατού-ισχυρού πορεύεται όλα αυτά τα χρόνια, επιβάλλει το καθεστώς του Ισραήλ την αυθαιρεσία του ανεξέλεγκτα και απαξιώνοντας αποφάσεις του ΟΗΕ, ο οποίος το δημιούργησε. Το Ισραήλ είναι όμως δύναμη μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου στηρίζεται, αντλεί δύναμη και χτίζει τη «Νέα Μέση Ανατολή» τής Κοντολίζας Ράις.
Οι δύο πόλοι, ο ένας στο Ισραήλ και ο άλλος στις ΗΠΑ, καθορίζουν τι γίνεται, τι θα γίνει στον προνομιακό χώρο που λέγεται Μέση Ανατολή.
Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, με τη Φατάχ και τον Γιάσερ Αραφάτ ήταν τρομοκράτες, έως ότου έγιναν αποδεκτοί, νόμιμοι, ομοτράπεζοι στις συνομιλίες. Δεν έγιναν όμως κράτος. Τους κράτησαν στο περιθώριο με κάποια δόση νομιμοποίησης.
Η Χαμάς, πολιτική δύναμη και κυβέρνηση στην Παλαιστίνη, παραμένει «τρομοκρατική» και εξαπολύεται η επίθεση στη Γάζα και στα κατεχόμενα, όταν ακριβώς προτείνει λύση με αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ. Η Χεζμπολάχ είναι πολιτική δύναμη και κυβερνητικός εταίρος στον Λίβανο, αλλά παραμένει «τρομοκρατική» οργάνωση.
Μετά το Ιράκ ήρθε η σειρά του Ιράν και της Συρίας για να προχωρήσει το επόμενο βήμα με τη «Νέα Μέση Ανατολή». Τα φαινόμενα, πάντως, δείχνουν ότι το 2006 δεν είναι το ίδιο με το 1967 και με το 1948, ούτε με τα ενδιάμεσα χρόνια. Απλώς βλέπουμε ξανά με θλίψη ότι «κακοί» εξακολουθούν να είναι οι Φιλισταίοι και «πονηροί» οι Φοίνικες.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 10/08/2006
